Pamiętnik dla małej tancerki

Właścicielką kolejnego pamiętnika miała zostać 

Dalila - uśmiechnięta dziewczynka z Włoch,

uwielbiająca kolor niebieski i taniec.

Tym razem chciałam spróbować techniki 'malowania wybielaczem' -

w zamierzeniu miało to dać efekt subtelnej akwareli.

Ponieważ jednak rysunek wyszedł zbyt rozmyty,

w niektórych miejscach, jako 'wzmacniacz' :)

 pojawiła się biała farba akrylowa.

 A żeby nie było zbyt pusto i nudno ;)

na okładce przyszyłam (i dla pewności przykleiłam)

koraliki z literkami -

z lewej strony imię Dalila,

a u dołu po prawej - rok 2016 :)

Na tylnej stronie okładki natomiast,

tak na pożegnanie

pojawiło się ...wspomnienie baletnicy...

jej cień...ślad w powietrzu jaki zostawiła

tańcząc jeszcze chwilę temu...

:)

Do tego pastelowe wklejki 

(kolor nie jest jednolity, ale wygląda jak namalowany akwarelą)

w dziewczęce białe groszki.

A na końcu zakładki - zwyczajna, bezpretensjonalna kokardka

(wszystkie baletnice, jakie widziałam 

były po prostu toporne i brzydkie).

 

Mam nadzieję, że Panna Właścicielka zapełni go

samymi słodkimi i uśmiechniętymi sekretami :)

.

Biały stół

Kiedy w ubiegłym roku mój mąż zamknął firmę

 i po 10 latach wspólnej pracy pożegnał się ze wspólnikiem

wszem i wobec ogłaszał, że robi sobie przerwę

i przez kilka miesięcy nie zamierza narysować ani jednej kreski,

nie spotka się z żadnym inwestorem, 

nie wykręci nawet pół numeru telefonu do urzędu,

jeśli na ulicy spotka jakiegoś branżystę,

to uda, że uległ wypadkowi, ma absolutną amnezję 

i nie pamięta nawet, że był kiedyś architektem,

a jeśli będzie musiał przejechać obok Wydziału Architektury, 

to wciśnie gaz do dechy i zamknie oczy...:P 

Co zamierzał więc robić przez te kilka miesięcy?

Plany pan T. miał bardzo konkretne -

zamierzał bowiem robić NIC :)

Słodkie, zrelaksowane, cicho sączące się NIC :)

Ale...

zapomniał, rozmarzone biedaczysko, że przecież ma żonę.

A żona - cudowne zdolności do psucia mu planów :)

Tym razem popsułam kochanemu mężowi plany...

posiadaniem wobec niego planów.

Wielu planów ;)

Jednym z nich był na przykład stół.

Zawsze podobały mi się porządne, masywne drewniane stoły

w naturalnym kolorze.

Dlatego już od jakiegoś czasu chciało mi się...

pomieszkać z białym (przekora, to moje drugie imię).

Ale nie z takim zwykłym, jednolitym białym, tylko jakimś takim...

innym białym :)

Może takim poprzecieranym...

 Właściwie to sama do końca nie wiedziałam, jaki efekt chcę uzyskać.

 Mój mąż tym bardziej :P

W końcu jednak, wspólnymi siłami i wspólnymi pomysłami :)

osiągnęliśmy coś, co nas obydwoje zadowoliło - 

efekt skóry białego mustanga

(no, bo jakie, jak nie końskie, mogło się Konikowi nasunąć porównanie?! ;P )

 

Słodki przepiśnik

 Tym razem będzie powrót do przeszłości :)

W styczniu jeszcze, w wielkim pośpiechu 

zrobiłam taki oto różowy, słodki (ale nie przesłodzony!;)

przepiśnik.

Jeśli dobrze pamiętam, nic tu nie było moim pomysłem - 

Pani I. miała dokładne wyobrażenia tego, co chce.

Ja chyba tylko podsunęłam propozycję

fioletowych stron.

Prezet od dzieci dla wychowawczyni

Mieszkam w Krakowie już 16 lat.

Powoli i niezauważalnie zamieniam się w 'krakuskę'

(chociaż wiadomo, że to takie dążenie do nieskończoności :P).

Wiele typowych 'krakoskich' ;) powiedzonek weszło mi w krew.

Wciąż jednak nie wychodzę na pole :P

(i już chyba nigdy nie wyjdę, choć moje dzieci - o zgrozo! ;P - wychodzą)

i wciąż uważam za bardzo nieeleganckie obdarowywanie

nauczycieli biżuterią, bonami na ubrania, telefonami...

 Co innego taki oto prezent.

Dzieci jednej z krakowskich szkół podstawowych 

napisały dla swojej Pani opowiadania, wiersze, życzenia, podziękowania

i wykonały do nich rysunki.

Mi pozostało już tylko zrobić z tego książkę.

Na okładce pojawił się wydrukowany na tkaninie

i zawerniksowany jeden z dziecięcych obrazków,

przedstawiający Wychowawczynię i jej kochanego psiaka:) 

Wszystkie rysunki zostały zeskanowane przez profesjonalną firmę

(mój skaner, niestety, okazał się zbyt kiepskiej jakości)

i wydrukowane wraz z tekstami dzieci

na kredowym papierze o większej, niż zwykły gramaturze.

Dzięki temu książka wyglądała o wiele bardziej profesjonalnie.

Jako że ksiązkę napisały i zilustrowały drugoklasiści

wklejki na początku i końcu książki 

nie musiały być...bardzo poważne :)

Zakładka zakończona metalowym serduszkiem

z napisem "made with love".

Żeby już było całkiem słodko :)

tylna okładka wyglądała tak:

A tak oto prezentował się sam środek:

A na pierwszej stronie książki

wydrukowałam nazwiska i imiona wszystkich dzieci w porządku alfabetycznym -

dokładnie było to zdjęcie listy obecności z dziennika :)

Acha, zapomniałam napisać, że Pani popłakała się ze wzruszenia :)

.

2 x album fotograficzny - z sową i ze znaczkiem fleur del ris

Tym razem będzie mała retrospekcja,

ponieważ poniższe albumy robiłam jeszcze w styczniu :)

Miały to być dwa 30-stronicowe albumy na zdjęcia

obite szarym lnem

(tu od razu muszę zaznaczyć, że nie posiadam już więcej

tej przepięknej tkaniny, a Ikea, która jakiś czas temu ją wyprodukowała,

już jej nie posiada w swojej ofercie).

Pierwszy z szarą błyszczącą tasiemką i srebrną sową na okładce...

....z białymi kartkami...

... i wklejkami w stylu...vintage :)

Drugi miał mieć na okładce tylko i wyłącznie znaczek fleur del ris

(dzięki temu dowiedziałam się, jak ten popularny symbol się  nazywa :).

Na wklejki zostały wybrane błękitne chmurki na ...szaro-buro-kartonowym :) tle.

Niestety, na zdjęciach nie udało mi się uchwycić rzeczywistego koloru i uroku tych wklejek.

 

W obu albumach część stron została poprzedzielana na pół paseczkami

z tego samego papieru, co wklejki.

Prawda, że kiedy po praz pierwszy cięłam i wklejałam 

paseczki rozdzielające strony

(okropnie pracochłonne i niewdzięczne zajęcie)

w tym ślubnym albumie,

obiecałam sobie, że będzie to również raz ostatni :)

No, cóż...są jednak Osoby, którym nie można, no po prostu nie można ;) odmówić.

Kiedy więc usłyszałam prośbę o paseczki - 

nawet się nie zająknęłam (całe szczęście, że przez telefon nie widać twarzy :P)

i przez dwa i pół dnia cięłam i przyklejałam 

te cieniutkie, marszczące, zwijające, wyginające, wyślizgujące się...

i co tam jeszcze potrafiące :) paseczki. 

I jeśli znów w myślach (bo dzieci w pobliżu :P)

pomstowałam i obiecywałam sobie, że nigdy więcej...

to znając mnie pewnie będzie to prawdą tylko do czasu,

aż pojawi się kolejna Osoba, której nie potrafię odmówić :)

Ale żeby nie było! Absolutnie nie narzekam! ;)

Teraz, po 3-tygodniowym wypoczynku nam morzem,

już tęsknię, żeby sobie wieczorami, rozmawiając z pracujacym obok mężem,

coś pokleić :)

.