Biały stół

Kiedy w ubiegłym roku mój mąż zamknął firmę

 i po 10 latach wspólnej pracy pożegnał się ze wspólnikiem

wszem i wobec ogłaszał, że robi sobie przerwę

i przez kilka miesięcy nie zamierza narysować ani jednej kreski,

nie spotka się z żadnym inwestorem, 

nie wykręci nawet pół numeru telefonu do urzędu,

jeśli na ulicy spotka jakiegoś branżystę,

to uda, że uległ wypadkowi, ma absolutną amnezję 

i nie pamięta nawet, że był kiedyś architektem,

a jeśli będzie musiał przejechać obok Wydziału Architektury, 

to wciśnie gaz do dechy i zamknie oczy...:P 

Co zamierzał więc robić przez te kilka miesięcy?

Plany pan T. miał bardzo konkretne -

zamierzał bowiem robić NIC :)

Słodkie, zrelaksowane, cicho sączące się NIC :)

Ale...

zapomniał, rozmarzone biedaczysko, że przecież ma żonę.

A żona - cudowne zdolności do psucia mu planów :)

Tym razem popsułam kochanemu mężowi plany...

posiadaniem wobec niego planów.

Wielu planów ;)

Jednym z nich był na przykład stół.

Zawsze podobały mi się porządne, masywne drewniane stoły

w naturalnym kolorze.

Dlatego już od jakiegoś czasu chciało mi się...

pomieszkać z białym (przekora, to moje drugie imię).

Ale nie z takim zwykłym, jednolitym białym, tylko jakimś takim...

innym białym :)

Może takim poprzecieranym...

 Właściwie to sama do końca nie wiedziałam, jaki efekt chcę uzyskać.

 Mój mąż tym bardziej :P

W końcu jednak, wspólnymi siłami i wspólnymi pomysłami :)

osiągnęliśmy coś, co nas obydwoje zadowoliło - 

efekt skóry białego mustanga

(no, bo jakie, jak nie końskie, mogło się Konikowi nasunąć porównanie?! ;P )