Dmuchawce, latawce, wiatr...

 Kiedy ktoś, kto sam zajmuje się rękodziełem

(a w dodatku jest w tym nieziemsko wręcz precyzyjny)

coś u ciebie zamawia,

to jest to komplement największej wagi.

A jednocześnie i największe wyzwanie :)

Wiedziałam, że Ona dostrzeże o wiele więcej,

niż przeciętny człowiek.

I nie w tym rzecz, że będzie się złośliwie czepiać,

tylko w takich chwilach chciałoby się móc wykrzesać z siebie 

więcej niż 100 %, żeby sprostać wyobrażeniom i oczekiwaniom :)

 To miał być pamiętnik/notatnik.

Nic więcej nie zostało powiedziane.

Wstępnych pomysłów miałam kilka, 

ale chyba bajkowa tegoroczna jesień tak mnie nastroiła, 

że w mojej głowie zagnieździły się dmuchawce.

One nie miały zamiaru jej opuścić, a ja wcale nie miałam chęci ich wyganiać.

 I tak oto powstało coś takiego:

Nie udało mi się tego uchwycić na zdjęciu,

ale wyhaftowane syntetycznym jedwabiem "piórka" dmuchawca

delikatnie połyskują w świetle,

co w połączeniu z pozostałymi - bawełnianymi nićmi

i surową, dość rzadko tkaną bawełną

dało naprawdę wdzięczny efekt.

 

 Ponieważ to dopiero mój drugi pamiętnik/notatnik

nie obyło się bez wpadek :)

I teraz już wiem na przykład, że kewlarowa nitka 

(taka, z której robi się kuloodporne kamizelki)

nie bardzo nadaje się do zszywania stron...

[to, że trzeba było w połowie pracy wszystko wypruwać i zszywać od nowa,

to nic w porównaniu z tym, ile trzeba było włożyć energii

w udobruchanie męża, który był świadkiem zmarnowania

3 metrów jego tak cennej nici :P)

Odkąd zrobiłam ostatni notatnik zaczęłam uważniej przyglądać się

wszystkim książkom.

I oto odkryłam, że są one jakoś tak sprytnie zszywane 

na samej górze i na samym dole.

Spróbowałam i ja coś takiego zrobić.

Kombinowałam, na ile mi tylko starczało wyobraźni

i uzyskałam coś takiego.

 

 Tak jak i poprzednio wklejki w środku zrobiłam z białego brystolu.

Tym razem, w nawiązaniu do okładki, narysowałam na nim lecące nasionka.

 

 Na wklejce z przodu znalazł się też wiersz rosyjskiej poetki

(w oryginale, rzecz jasna ;),

ale jaki - niech to pozostanie tajemnicą znaną tylko dwóm osobom :)

Kiedy już notatnik został przekazany nowej właścicielce

i kiedy poznałam jego przeznaczenie

pomyślałam, że lepiej chyba nie mogłam dobrać motywu na okładce.

Bo przecież czy można patrząc na dmuchawce

nie pomyśleć o przemijaniu -
 ulotności wspomnień, nietrwałości rzeczy, zmienności uczuć...

Mam nadzieję, że pisząc w nim nowa właścicielka będzie odczuwała

cudowną lekkość pióra! :P